SAAT 4, YOKSUN

Kim ne teselli verebilir ki
"Keşke"lerin yakıcı cazibesini bile yitirmiş bir adama?
Hayatını adadığı idealleri yıkılmış;
Tüm kalelerine girilmiş;
Tüm hayalleri cebren ve hile ile işgal edilmiş;
Yapayalnız bir adama...

Hiç kimse...

Hiçbir şey...

Sesler kesilip ışıklar yittiğinde
Devriye gezen sahil güvenlik botları varsa sadece
Silüetlerinden tanıdığım adaların berisindeki suda
Yarım kalmış bir inşaatla lekelenen manzara
Neler hatırlatır şu zavallı şair ruhuma
Ezeli terk edilişinin çaresizliğinden başka?
Gecenin akıntısına kapılmış
Eski bir hayalkırıklığı sürükleniyor nehirlerimde;
Hiç çocuk sesi duymamış şu oyun parkının
Ya da sabahı bekleyen şu bomboş havuzun
Ne farkı vardır benden, hüzün kasabasında
Bu kaçıncı yalnız şafağa
İki kala?